Bir meyhane düşünün Yazılı olmayan ancak son derece net sınırlarla çizilmiş çizgileri, yıkılamayacak şekilde sağlam kuralları, adabı ve bugünkü avami tabirle bir raconu var.

Ve o meyhanenin değişmez müdavimleri, birbiriyle adeta akraba olmuş devam eden kadrosu var. Demciler meyhaneciyi tanır, sakiyi bilir; meyhaneciler de müşterilerinin huyunu suyunu ezberden kıraat ederler. Hangi müşterinin rakısını nasıl içtiğini, hangi mezeyi sevip hangisinden hazzetmediğini çok ama çok iyi bilir, soru sormadan masa donanır. Meyhanede kesinlikle yüksek sesle konuşulmaz, kadın ve para muhabbeti hoş karşılanmaz, Türk Sanat Musıkisinin o güzelim şarkılarından başka ve de yüksek sesle müzik dinlenmez. O meyhanenin demcileri içkinin en güzel mezesinin sohbet olduğuna inanırlar. Mezeler kesinlikle çok küçük tabaklarda gelir, çok taze gelir ve sırayla gelir. Rakı çok iyi soğutulur, su ve rakı kadehi de çok iyi soğutulur. Meyhaneci her müşterisinin derdine ve neşesine ortak olur, adeta bir dost gibi dinler, aklı yettiğince akıl verir, gücü yettiğince yardımcı olur, dertleşir, sevinir, üzülür. Büyük halk aşığı Koca Nesimi; “Kah giderim medreseye Hu çekerim Hakk için Kah giderim meyhaneye dem çekerim aşk için” derken, sanıyor musunuz ki boş söylemiştir. Meyhane gerçek anlamda aşk ile gidip-gelinen ve aşkın yaşandığı, konuşulduğu, hissedildiği bir mekandır.. Aşk; ince’dir, incelir. Bizce meyhanede BİİNCE’dir…